Fotis Chalkias

Σε άλλα νέα, το τμήμα που μας χάρισε τις μεγαλύτερες χαρές φέτος και έχει μπροστά του έξι(!) τουλάχιστον ευρωπαϊκά παιχνίδια (τα 3 εντός) αποτελεί "συνώνυμο" της εκκρεμότητας, καθώς εκκρεμούν προπονήσεις & ημερομηνίες, εκκρεμούν ανανεώσεις, εκκρεμεί το γηπεδικό, εκκρεμεί εξοπλισμός, μια - εν συνόλω - εκκρεμότητα η φάση όλη.. τι γίνεται ? Τα κορίτσια (και τ' αγόρια) έκαναν την δουλειά ΚΑΙ στο futsal, αλλά τι να λέμε τώρα και σε ποιους.. Οι παραπάνω σκέψεις πέρασαν απ' το κεφάλι μου λίγες ώρες μετά το φαρμάκι του handball με το ιεκ ξυνή κι όπου "φαρμάκι" βάλε την ξεφτίλα της εξέδρας και όχι του αποτελέσματος αυτού καθαυτού, γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μου μ' αυτό μου φέρνει τρόμο.. για την διαχείριση των προσκλήσεων λέω..  Είμαστε παιδιά του Μπακαούκα εμείς και δεν παίρνουμε χαμπάρι.. Στους "μισθοφόρους" παίχτες (μας) δεν θα αναφερθώ, ενώ για τους οπαδούς του πληκτρολογίου που ρίχνουν χολή, μη γνωρίζοντας - καν -  τους κανονισμούς του α...

Δεν υπάρχουν λόγια... Νέα Φιλαδέλφεια 7/6/2025 Την καρδιά αν ρωτήσεις θα πει [..] Δημήτρης Χατζηχρήστος •༺ 1958 - 2025 ༻•

Η ΕΠΟ και η Πολιτεία “τιμωρούν” το Ποδόσφαιρο Γυναικών Σε μια χρονική συγκυρία που το ποδόσφαιρο γυναικών παγκοσμίως γνωρίζει άνθηση, η Ελλάδα επιλέγει για άλλη μία φορά να γυρίσει την πλάτη του. Ο φετινός Τελικός Κυπέλλου ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό, θα διεξαχθεί κεκλεισμένων των θυρών. Η απόφαση αυτή, δεν προσβάλλει απλώς τις αθλήτριες, αλλά συνιστά μια ξεκάθαρη υποτίμηση του αθλήματος. Η ΕΠΟ με την κάλυψη και την αδιαφορία της Πολιτείας, αποφάσισε ότι το ποδόσφαιρο των γυναικών δεν αξίζει να έχει κοινό, δεν αξίζει χειροκροτήματα, δεν αξίζει καν την οικογένεια και τους φίλους των παικτριών. Κι όλα αυτά, την ώρα που ο τελικός των ανδρών, διεξήχθη μπροστά σε 55.000 φιλάθλους. Η σύγκριση είναι αποστομωτική και ντροπιαστική. Πού ακριβώς φοβήθηκαν οι διοργανωτές; Από τί απειλείται ο τελικός ώστε να αποκλειστεί το κοινό; Μήπως τελικά το πρόβλημα δεν είναι η ασφάλεια αλλά η παθητική απαξίωση του ποδοσφαίρου γυναικών; Η επιλογή του Βόλου ως έδρα του τελικού, 300 χιλιόμετρα δηλαδή μα...

Τις προάλλες μου θύμισε το facebook εκείνο το όμορφο απόγευμα πριν δυο χρόνια που τρέχαμε με τον αδερφό μου στο ξενοδοχείο της ΑΕΚ στη Νέα Ερυθραία για να τονώσουμε την ομάδα πριν το κρίσιμο ντέρμπι στα πλέι οφ απέναντι στον παναθηναϊκό στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Χιλιάδες Ενωσίτες κάθε ηλικίας είχαν πλημμυρίσει το χώρο γιατί η ΑΕΚΑΡΑ του Ματίας άξιζε τον τίτλο και χρειαζόταν στήριξη. Τότε ο προπονητής δεν ήταν «εμμονικός», δεν ήταν «αφελής», δεν ήταν «αλκοολικός». Τότε ήταν το φαινόμενο που ήρθε και ανέστησε την ΑΕΚ. Και έτσι ήταν. Αλλά δυστυχώς σε αυτή τη χώρα η αγνωμοσύνη έχει γίνει επάγγελμα. Ο Ματίας Αλμέιδα να θυμίσουμε λίγο τι κατάφερε σε μόλις μια σεζόν; Παρέλαβε μία ομάδα διαλυμένη και λούζερ που είχε τερματίσει πέμπτη και είχε να νικήσει ντέρμπι τέσσερα χρόνια. Καλά, για Ευρώπη δεν συζητάμε καν. Εξαρχής ξεσκαρτάρισε το ρόστερ, κρατώντας αυτούς που πραγματικά χρειάζονταν. Δείγμα του ότι είχε μελετήσει πολύ την ΑΕΚ. Χάρη στον Ματίας όμως, κάποιοι παίκτες όχι απλώς έμειναν στην ΑΕΚ,...

Το 2004, ο Mel Gibson παρουσίασε μια από τις πιο ακραίες και διχαστικές ταινίες της νέας χιλιετίας. Το The Passion of the Christ δεν ήταν ένα ακόμη βιβλικό δράμα· ήταν ένα αιματοβαμμένο πείραμα, μια προσωπική διακήρυξη πίστης και ενοχής. Ο κόσμος παρακολούθησε έναν κινηματογραφικό σταυρό, τόσο ρεαλιστικό, που πολλοί ένιωσαν τον πόνο να περνά μέσα από την οθόνη. Η παραγωγή είχε ελάχιστη υποστήριξη από τα στούντιο. Ο Gibson χρηματοδότησε ο ίδιος την ταινία με πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια. Αρνήθηκε να τη γυρίσει στα αγγλικά και απέρριψε κάθε παρέμβαση στο μοντάζ. Τα γυρίσματα έγιναν στην Ιταλία και οι περισσότερες σκηνές βίας ήταν πραγματικές, όχι ψηφιακές. Ο Caviezel χτύπησε δύο φορές από λάθος στα γυρίσματα και υπέστη υποθερμία. Οι συνθήκες γυρίσματος έγιναν μέρος του μύθου της ταινίας, σχεδόν σαν προσκύνημα. Η επιρροή της φάνηκε σύντομα. Δημιουργοί θρησκευτικών θεατρικών έργων και κινηματογράφου άρχισαν να μιμούνται τον τόνο και το ύφος της. Έκτοτε, πολλές χριστιανικές παραγωγές δίν...

Μέχρι και ο Ιούδας είχε φιλότιμο μην το ξεχνάτε αυτό ποτέ "ευσεβείς" χριστιανοί, που πρέπει επίσης να σας θυμίσω ότι ο Χριστός έκανε παρέα με πόρνες, μπεκρούλιακες, περιθωριακούς και OXI με "καλό κόσμο" γι' αυτό προσοχή στα νταραβέρια και τις συναναστροφές σας... Σε ότι αφορά τώρα τις "κάλπικες" ευχές σας, να ενημερώσω ότι το "Χριστός Ανέστη" ΔΕΝ είναι ευχή, είναι μεταφορά μηνύματος. Υποκείμενο και ρήμα. Δηλαδή, είναι αστείο να λέτε Χριστός Ανέστη σε όλους ή σας εύχομαι Χριστός Ανέστη.. Είναι σαν να λέτε "σας εύχομαι Κώστας ήρθε".... Παρ' όλα αυτά,  μαγκιά Του  θα πω εγώ.. Αν και ΔΕΝ πιστεύω ότι αναστήθηκε... Πιστεύω όμως ότι υπήρξε και ότι προσπάθησε.. Χρόνια καλά λοιπόν, με υγεία & φως! Ο φθόνος είναι η θρησκεία των μετρίων.. pic: web _ Πάσχα 2025

"Ονομάζομαι Νικόλας Άσιμος.  Ουχί Νίκος, ουδέ Νικόλαος.  Νικόλας, και το «Άσιμος» με γιώτα Γιατί το Άσιμος με γιώτα;  Γιατί όταν λέμε «ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής...» η  λέξη «άσημος» παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη «τραγουδιστής» και γράφεται με ήτα. Ενώ το Άσιμος είναι επώνυμο και ουχί ο επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου. Κάποτε θα με διαβάσεις, ίσως θ' ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δεν θα είμαι πια εγώ. Θα είναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τη χρησιμοποιούν μετά το θάνατό τους όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν. Όσο υπήρχα με φοβόσουν. Όσο υπήρχα δε με άντεχες. Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά άμα σου το ζητούσα. Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ. Είναι καλύτερο να αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με τη φάτσα μου επάνω τυπωμένη. Κι ας σου φαίνεται γελοίο. Κι ας μου φαινόταν γελοίο. Όταν πλακώσει ο θάνατος αρχίζει η καταγραφή της ζωής. Κι έτσι κυκλοφορούν τα βιβλία.Το καλό μ...

Υπηρέτησε την ΑΕΚ σε πέντε διαφορετικές δεκαετίες, από τέσσερα διαφορετικά πόστα. Ποδοσφαιριστής, βοηθός προπονητή, προπονητής, υπεύθυνος τμημάτων υποδομής. Περισσότερο από μισό αιώνα της ζωής του τον διένυσε ανήκοντας στις τάξεις της. Ανεξίτηλο πορτραίτο στο Hall of Fame του συλλόγου, ζωντανή ιστορία του, η επιτομή εκείνου που οι ασχολούμενοι με τον αθλητισμό και την οπαδική κουλτούρα αποκαλούμε «σημαία». Ο λόγος για τον Ανδρέα Σταματιάδη ο οποίος τιμήθηκε από τη διοίκηση της ΑΕΚ πριν από την έναρξη της χθεσινής αναμέτρησης με αντίπαλο τον ΠΑΣ Γιάννενα. Ο Έλληνας δεξιός ακραίος επιθετικός ή και μεσοεπιθετικός Ανδρέας Σταματιάδης γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου του 1935 στην Αθήνα. Φτωχόπαιδο και με δύσκολα παιδικά χρόνια όπως πολλοί από τους ποδοσφαιριστές της εποχής, σε μια παιδική ηλικία που σημαδεύτηκε από τη γερμανική κατοχή αλλά και της δυσκολίες της οικογένειας αφού ο πατέρας του ήταν από τους ξεριζωμένους πρόσφυγες της Μ. Ασίας. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από την ΑΕ Μελανδίας και σε ηλ...

- «Νεαρέ, το ξέρεις ότι φωνάζεις πολύ δυνατά και ενοχλείς τους επιβάτες; Μπορώ να δω την κάρτα σου»; - «Όχι, όχι κύριε αστυνομικέ να σας εξηγήσω. Η κάρτα δεν είναι δική μου, αλλά δεν την έκλεψα. Είναι ενός γείτονα μου. Μπορείτε να τον ρωτήσετε. Αλήθεια, σας λέω. Φωνάζω γιατί δοκιμάστηκα σε επαγγελματική ομάδα και μάλλον θα με πάρουν. Να σας δώσω το τηλέφωνο του προπονητή. Σας ορκίζομαι δεν λέω ψέματα». Ο Μόουζες ήταν σίγουρος ότι τον περιμένει μία εξακρίβωση στοιχείων στο τμήμα. Βρισκόταν μόνος στην αποβάθρα του σταθμού Stratford, περιμένοντας το μετρό, αλλά δεν είχε ταυτότητα μαζί του, αλλά μία κάρτα απεριόριστων διαδρομών που δεν ήταν στο όνομα του και φώναζε σε ένα κινητό που ήταν αμφίβολο αν ήταν δικό του. Θα μπορούσε να είναι μία ακόμα περίπτωση παραβατικού ανηλίκου που τριγυρνούσε στις αποβάθρες ψάχνοντας για «θύματα», αλλά δεν ήταν έτσι. Η ιστορία του ήταν αληθινή. Δεν πήγε ποτέ στο τμήμα. Και το καλύτερο; Η Λέιτον Όριεντ είχε δεχθεί να τον εντάξει στις ακαδημίες της σε ηλικία 1...

Με δύο κατσαβίδια και μία πένσα, τρεις 25ρηδες, ο Πέτρος, ο Τάσος και ο Γιώργος, είναι ο «πειρατές» που έφτιαξαν σε χρόνο-ρεκόρ τον πομπό του Πολυτεχνείου. Είναι Νοέμβρης του 1973 και ήδη στην Αθήνα δεκάδες νεαροί ραδιοερασιτέχνες κάνουν τα πρώτα τους βήματα ως «καβαλάρηδες» στα AM αλλά και στα FM. O Πέτρος με το ψευδώνυμο Peter N1, ο Τάσος-Be One, ο Σταμάτης-Seven Up, ο Γιάννης-Sunrise μαζεύονται κάθε απόγευμα σε μια πολυκατοικία στη Νέα Ιωνία, στο διαμέρισμα του Σταμάτη-Seven Up, και κατασκευάζουν τους πρώτους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς των Αθηνών που εκπέμπουν στα μεσαία. Η τεχνογνωσία τους είναι αρκετά καλή για την εποχή αν σκεφτεί κανείς ότι παλεύουν με τους πυκνωτές και τις λυχνίες από το 1965, πάντα κάτω από τα μάτια και τα αφτιά της αστυνομίας σε μια αυστηρά συντηρητική εποχή. Είναι τα χρόνια του «γύψου» και οι «καβαλάρηδες των μεσαίων» μόλις έχουν τελειώσει το στρατιωτικό τους. Κανείς από αυτούς δεν φανταζόταν ότι θα χρειαζόταν να μεταλαμπαδεύσει την τεχνογνωσία του σε...