Επιδόματα & Εξομολογήσεις
Τον τελευταίο καιρό υποφέρω από εντονότερες αϋπνίες σε σχέση με το παρελθόν,
συχνά πυκνά ξυπνάω μετά από 2-3 ώρες, αγκαλιάζομαι με μια κούπα καφέ και παίζω κιθάρα,
ακούω μουσική ή ανοίγω τον υπολογιστή να διαβάσω κάποια νέα εξέλιξη στις ειδήσεις
και να χαζολογήσω στο facebook...
Αυτό το τρίτο είναι πολύ επικίνδυνο, το συνειδητοποίησα εκ νέου πριν λίγο.
Την ώρα που γράφω ακόμα κανείς δεν είναι σίγουρος για το αν και ποιοι μουσικοί, τεχνικοί,
καλλιτέχνες θα πάρουν επίδομα. Επίσης λέγεται πως για να το λάβει κάποιος
πρέπει να ήταν δικαιούχος του εποχικού επιδόματος του φθινοπώρου - και δεν θέλω
να συνεχίσω να γράφω για τροποποιήσεις, διατάγματα, εξαιρέσεις, ένσημα και
της μάνας τους τα ακριβά σερβίτσια.
Ποτέ μου δεν ασχολήθηκα με αυτά, ούτε και ποτέ τα κατάλαβα.
Καλώς ή κακώς, εδώ και αρκετά χρόνια έχω συμβιβαστεί με το αναπόφευκτο
πως ποτέ μου δεν πρόκειται να πάρω σύνταξη και προσδοκώ (όταν έρθει η ώρα μου, δε βιάζομαι
κιόλας) έναν γρήγορο και όσο γίνεται ανώδυνο θάνατο.
Είμαι τυχερός όμως γιατί έχω πλάι μου ανθρώπους να μ’ αγαπάνε,
να με φροντίζουν και να μου προσφέρουν γαλήνη και εξασφάλιση πως
δεν θα πάω σαν το σκυλί στο αμπέλι. Όσο κι αν αυτό είναι ταπεινωτικό για τον οποιονδήποτε.
Και σκέφτομαι όλους εκείνους, νέους και μεγαλύτερους, με υποχρεώσεις,
δάνεια, λογαριασμούς, οικογένειες και αρρώστιες που πίστεψαν στο όνειρο της
καλλιτεχνικής δημιουργίας, αφοσιώθηκαν, πληγώθηκαν, τσαλαπατήθηκαν,
θυσίασαν τα πάντα προκειμένου να τραγουδήσουν μια μελωδία, να χορέψουν έναν χορό,
να γράψουν πέντε λέξεις με νόημα και ουσία. Για να αντιμετωπίζονται τώρα σαν παρίες,
μάταιο βάρος της γης. Και να συνθλίβουν την αξιοπρέπεια τους παρακαλώντας
για ένα ξεροκόμματο, τη στιγμή που τα γεράκια κάνουν πλιάτσικο.
Με τα εκατομμύρια να ρέουν για κανάλια, σπιούνους και λακέδες.
Είναι η δεύτερη φορά που κάνω τη χαζομάρα να μην τα πάρω από το δημόσιο.
Η πρώτη ήταν πριν πολλά χρόνια, όταν ακόμα δούλευα 1-2 ώρες τη βδομάδα
συνεργάτης στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ και δικαιούμουν μονιμοποίηση.
Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Χαμπάρι δεν πήρα τις διαδικασίες,
εξέπνευσε η προθεσμία, απολύθηκα κι εγώ μετά από κάποιο διάστημα. So what?
Εγώ μουσικός πάντα ένοιωθα και ήμουνα, σιγά μη γλείψω κατουρημένες ποδιές.
Η δεύτερη φορά προκύπτει τώρα.
Ήξερα για το λεγόμενο εποχικό επίδομα από φίλους,
το δικαιούμουν αλλά ποτέ δεν έκανα χρήση του γιατί έχω κάποιες αρχές ως άνθρωπος και
συγκεκριμένες αντιλήψεις για ορισμένα ζητήματα. Θεωρώ πως θα ήμουν άπληστος να το ζητούσα,
όχι γιατί έβγαζα πολλά, τουναντίον, αλλά ρε αδελφέ, έκανα και καμιά εικοσαριά συναυλίες το
καλοκαίρι, άλλοι παίζουν σε πεζοδρόμια και σε καταγώγια για ένα κομμάτι ψωμί,
ας το πάρουν αυτοί καλύτερα, ας μην επιβαρύνω το κράτος από μια κακεντρεχή διάθεση και καλά
να το πληγώσω επειδή δεν το γουστάρω. Καλύτερα να περισσεύουν για τους καταφρονεμένους.
Κι έρχεται τώρα αυτό το κράτος και λέει να πάρεις το επίδομα πληβείε,
αν όμως έχεις κάνει χρήση εκείνης της διάταξης.
Ουστ ρε κοπρίτες, ανάλγητοι και υπάνθρωποι γκεμπελίσκοι.
Καθάρματα αληθινά που βάζουν στις τσέπες τους αμέτρητα ευρώ κάθε μήνα,
μοιράζουν αμύθητα ποσά στα δικά τους παιδιά και σπρώχνουν στην απόγνωση χιλιάδες ανθρώπους
του πολιτισμού και των τεχνών. Ουστ!
Και το κάνουν αυτό σε ποιους ρε φίλε;
Σε κείνους που αποδεδειγμένα βρίσκονται σε μια από τις πιο δυσχερείς θέσεις.
Τι κουράδες κουβαλούν στις γκλάβες τους και στις ψυχές τους πραγματικά δεν ξέρω.
Το παίζουν επιτυχημένοι διαχειριστές κρίσεων και φωτισμένοι ηγέτες ενός σάπιου κόσμου,
μιας κοινωνίας απαίδευτης, ξενοφοβικής και τρομακτικά άνισης και άδικης.
Και ρίχνουν νερό με τη σέσουλα στον μύλο της προπαγάνδας,
αφήνοντας στην τύχη τους όλους αυτούς που ανάθεμα αν θα έχουνε δουλειά πριν το φθινόπωρο
και αν. Ειλικρινά σας λέω, όσο κι αν έχω ανάγκη αυτά τα καταραμένα χρήματα
όσο ο κάθε απελπισμένος, λίγο με νοιάζει για την πάρτη μου.
Του λόγου μου ήπια γερές τζούρες από τη ζωή,
σούρωσα και μεράκλωσα κι έχω αναμνήσεις παρακαταθήκη για δέκα μετεμψυχώσεις.
Έχει ο καιρός γυρίσματα, τα όμορφα πρωινά θα εξακολουθήσουν να αναβλύζουν
από το σκοτάδι, τα χρώματα δεν θα ξεθωριάσουν..
Όταν όμως έρθει η στιγμή για την επόμενη στροφή,
σκεφτείτε δυο και τρεις φορές σε ποιους δίνουμε τα χαλινάρια
