Ο δικός μου ροκ σταρ...
The King has left the building..
Ο πιο μεγάλος "Rock Star" που υπήρξε ποτέ.
Έζησε σαν Rock Star, λατρεύτηκε σαν Rock Star και πέθανε σαν Rock Star.
Η ιστορία της απίθανης ζωής του ξεκίνησε κάπου στην Μέση Ανατολή, έναν πολύπαθο τόπο που από τότε μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα, αφού ακόμα ταλαιπωρείται.
Ο πιο μεγάλος "Rock Star" που υπήρξε ποτέ.
Έζησε σαν Rock Star, λατρεύτηκε σαν Rock Star και πέθανε σαν Rock Star.
Η ιστορία της απίθανης ζωής του ξεκίνησε κάπου στην Μέση Ανατολή, έναν πολύπαθο τόπο που από τότε μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα, αφού ακόμα ταλαιπωρείται.
Eίχε "άστρο" από μικρός. Όχι όπως το λέμε μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά. "Ανακαλύφθηκε" από τρεις "διάσημους" headhunters της εποχής, όταν ένα αστέρι στον ουρανό τους έδειξε τον δρόμο για να τον βρουν. Οι τρεις Μάγοι υποκλίθηκαν μπροστά στο 1ο "παιδί θαύμα" του κόσμου και το "έλουσαν" με δώρα.
Οι γονείς του ήταν ταπεινοί άνθρωποι. Τον βαφτίσανε Μανώλη και ο πατέρας του, ένας φτωχός ξυλουργός, παρόλο που γνώριζε ότι δεν ήταν ο πραγματικός του πατέρας τον μεγάλωσε και τον αγάπησε σαν δικό του παιδί. Δεν γνωρίζουμε πολλά για την παιδική του ηλικία. Η ιστορία τον "ξανά-εμφανίζει" πολλά χρόνια αργότερα σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν πια είχε φύγει από το "πατρικό" και σαν νέος "έψαχνε" τον δρόμο του. Κάπου εκεί "μπαίνει" στην ζωή του μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της εποχής, ένας κατατρεγμένος άνθρωπος που από πολλούς θεωρείτο τρελός και λίγο luben. Ο γνωστός σε εμάς ως Ιωάννης ο Βαπτιστής λειτούργησε σαν μέντοράς του και ήταν αυτός που σε μια σεμνή τελετή στον Ιορδάνη ποταμό του έδωσε το όνομα με το οποίο τον γνωρίζουμε. Σε αυτή την κομβική στιγμή όταν ο Μανώλης βαπτίστηκε Ιησούς, άλλαξε η ιστορία του κόσμου.
Ο δικός μου ροκ σταρ ΔΕΝ επεδίωξε ποτέ ούτε φήμη, ούτε δόξα, ούτε πλούτη. Το μόνο που ήθελε, ήταν να διδάξει την αγάπη. Ο λόγος του ήταν διαφορετικός, καινούργιος, όμορφος, ήταν σαν να μιλούσε κάποια καινούργια "αργκό" με πολλές "άγνωστες λέξεις" όπως "αγαπάτε αλλήλους" και "αγάπα τον εχθρό" σου σαν τον πλησίον σου".
Ο κόσμος που μέχρι τότε ήξερε μόνο τα "οφθαλμός αντί οφθαλμού" & "οδόντα αντί οδόντος" ΔΕΝ είχε ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Ήταν μαγικό. Ήταν ανατρεπτικό. Ο κόσμος τον λάτρεψε αμέσως, όλοι ήθελαν να τον γνωρίσουν. Ακόμα και οι πλούσιοι της εποχής που δεν τους έλλειπε τίποτα, τον καλούσαν στο σπίτι τους να ακούσουν το κήρυγμα του και κρεμόντουσαν από τα χείλη του. Ο δικός μου ροκ σταρ δεν ξεχώρισε ποτέ κανέναν και δεν είπε ποτέ όχι σε κανέναν.
Θα μπορούσε να είχε ότι ήθελε. Πλούτη, γυναίκες, δύναμη, τα πάντα. Σαν αυθεντικός ροκ σταρ όμως, προτιμούσε να περνάει τον χρόνο του με το entourage του, δώδεκα πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους, που μερικούς απ' αυτούς θα μπορούσες και να τους πεις "ψιλό ρεμάλια" και με μια γυναίκα "αμφιβόλου ηθικής", μια δακτυλοδεικτούμενη που όλοι την περιφρονούσαν. Στα μάτια του όμως, αυτή η γυναίκα ήταν καθαρή, αγνή και αμόλυντη, γιατί μπορούσε να δει την ψυχή της και όχι την εικόνα της. Να νοιώσει με σεβασμό - σαν άνθρωπος και όχι σαν Θεός - το μεγαλείο μιας γυναίκας που στη ζωή της έχει ζήσει τον εξευτελισμό πολλάκις, να πέφτει στα πόδια του να τα πλύνει και να τα στεγνώσει με τα μαλλιά της, επειδή για πρώτη φορά στην ζωή της κάποιος της χάρισε αγάπη χωρίς αντάλλαγμα.
Ο δικός μου ροκ σταρ όμως έβλεπε μόνο την αγάπη που είχαν μέσα τους και όχι τα ανθρώπινα ελαττώματα τους. Ήξερε μόνο να αγαπά και να συγχωρεί. Έζησε σαν "χίπις", 2000 χρόνια πριν τους χίπηδες!
Όπου εμφανιζόταν ήταν πάντα "sold out". Τάραξε το κατεστημένο. Δημιούργησε παγκόσμια υστερία και λέω παγκόσμια, γιατί το όνομα του έφτασε μέχρι την Ρώμη και τότε η Ρώμη ήταν ο κόσμος όλος. Αν όλο αυτό δεν είναι "Ροκ" τότε τι είναι? Οι εξουσίες φοβήθηκαν. Ποιος είναι αυτός ο ρακένδυτος που όλοι αποκαλούν Βασιλιά? Ποιος είναι αυτός που υπόσχεται "αιώνια ευτυχία" και που την χαρίζει δωρεάν? Ποιος είναι αυτός που χαλάει την πιάτσα?
Ο 1ος "καταραμένος" ροκ σταρ της ιστορίας "εμφανίστηκε" για τελευταία φορά στον Γολγοθά. Opening act ήταν δυο άγνωστοι "πρωτοεμφανιζόμενοι" ληστές. Όμως ακριβώς επειδή ήταν ροκ σταρ, τους αντιμετώπισε σαν όμοιους του και "μοιράστηκε" την σκηνή μαζί τους. Μετά τον θάνατο του, το έργο του κηρύχτηκε "απαγορευμένο" και οι οπαδοί του δημιούργησαν την πρώτη underground σκηνή.
Σαν αυθεντικός ροκ σταρ, ούτε καλός επιχειρηματίας ήταν, ούτε άφησε γραπτή διαθήκη. Η "περιουσία" του - τα διδάγματα του δηλαδή - πέρασε εξ αδιεραίτου στους μαθητές του, οι οποίοι έγραψαν τα Ευαγγέλια, αλλά οι άνθρωποι επειδή ξέχασαν ότι ο Ιησούς μιλούσε μόνο για αγάπη, παρερμήνευσαν τα γραπτά, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν διχόνοιες, διχογνωμίες, σχίσματα, αιρέσεις κτλ. Τα δε "πνευματικά δικαιώματα" του έργου του τα "διαχειρίζονται" με αμφίβολα αποτελέσματα κάποιοι "μάνατζερ" γραφειοκράτες σε ένα μέρος που λέγεται "Βατικανό Records", που δεν έχει μεγάλη διαφορά με αυτό που έκαναν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι την εποχή που έζησε ο δικός μου ροκ σταρ.
Ο δικός μου ροκ σταρ, μου έμαθε να τον έχω μέσα μου, να κάνω ότι θέλω, όπως θέλω. Ακόμα και λάθη - και μαλακίες - και αυτός θα με συγχωρέσει. Αρκεί να το θέλω. Αυτό για μένα είναι ροκ. Να πάω στην Εκκλησία 23.57 και 00.10 να τρώω μαγειρίτσα είναι απλά ΠΑΣΟΚ. Sorry κιόλας δηλαδή...
Ο κόσμος που μέχρι τότε ήξερε μόνο τα "οφθαλμός αντί οφθαλμού" & "οδόντα αντί οδόντος" ΔΕΝ είχε ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Ήταν μαγικό. Ήταν ανατρεπτικό. Ο κόσμος τον λάτρεψε αμέσως, όλοι ήθελαν να τον γνωρίσουν. Ακόμα και οι πλούσιοι της εποχής που δεν τους έλλειπε τίποτα, τον καλούσαν στο σπίτι τους να ακούσουν το κήρυγμα του και κρεμόντουσαν από τα χείλη του. Ο δικός μου ροκ σταρ δεν ξεχώρισε ποτέ κανέναν και δεν είπε ποτέ όχι σε κανέναν.
Θα μπορούσε να είχε ότι ήθελε. Πλούτη, γυναίκες, δύναμη, τα πάντα. Σαν αυθεντικός ροκ σταρ όμως, προτιμούσε να περνάει τον χρόνο του με το entourage του, δώδεκα πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους, που μερικούς απ' αυτούς θα μπορούσες και να τους πεις "ψιλό ρεμάλια" και με μια γυναίκα "αμφιβόλου ηθικής", μια δακτυλοδεικτούμενη που όλοι την περιφρονούσαν. Στα μάτια του όμως, αυτή η γυναίκα ήταν καθαρή, αγνή και αμόλυντη, γιατί μπορούσε να δει την ψυχή της και όχι την εικόνα της. Να νοιώσει με σεβασμό - σαν άνθρωπος και όχι σαν Θεός - το μεγαλείο μιας γυναίκας που στη ζωή της έχει ζήσει τον εξευτελισμό πολλάκις, να πέφτει στα πόδια του να τα πλύνει και να τα στεγνώσει με τα μαλλιά της, επειδή για πρώτη φορά στην ζωή της κάποιος της χάρισε αγάπη χωρίς αντάλλαγμα.
Ο δικός μου ροκ σταρ όμως έβλεπε μόνο την αγάπη που είχαν μέσα τους και όχι τα ανθρώπινα ελαττώματα τους. Ήξερε μόνο να αγαπά και να συγχωρεί. Έζησε σαν "χίπις", 2000 χρόνια πριν τους χίπηδες!
Όπου εμφανιζόταν ήταν πάντα "sold out". Τάραξε το κατεστημένο. Δημιούργησε παγκόσμια υστερία και λέω παγκόσμια, γιατί το όνομα του έφτασε μέχρι την Ρώμη και τότε η Ρώμη ήταν ο κόσμος όλος. Αν όλο αυτό δεν είναι "Ροκ" τότε τι είναι? Οι εξουσίες φοβήθηκαν. Ποιος είναι αυτός ο ρακένδυτος που όλοι αποκαλούν Βασιλιά? Ποιος είναι αυτός που υπόσχεται "αιώνια ευτυχία" και που την χαρίζει δωρεάν? Ποιος είναι αυτός που χαλάει την πιάτσα?
Ο 1ος "καταραμένος" ροκ σταρ της ιστορίας "εμφανίστηκε" για τελευταία φορά στον Γολγοθά. Opening act ήταν δυο άγνωστοι "πρωτοεμφανιζόμενοι" ληστές. Όμως ακριβώς επειδή ήταν ροκ σταρ, τους αντιμετώπισε σαν όμοιους του και "μοιράστηκε" την σκηνή μαζί τους. Μετά τον θάνατο του, το έργο του κηρύχτηκε "απαγορευμένο" και οι οπαδοί του δημιούργησαν την πρώτη underground σκηνή.
Σαν αυθεντικός ροκ σταρ, ούτε καλός επιχειρηματίας ήταν, ούτε άφησε γραπτή διαθήκη. Η "περιουσία" του - τα διδάγματα του δηλαδή - πέρασε εξ αδιεραίτου στους μαθητές του, οι οποίοι έγραψαν τα Ευαγγέλια, αλλά οι άνθρωποι επειδή ξέχασαν ότι ο Ιησούς μιλούσε μόνο για αγάπη, παρερμήνευσαν τα γραπτά, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν διχόνοιες, διχογνωμίες, σχίσματα, αιρέσεις κτλ. Τα δε "πνευματικά δικαιώματα" του έργου του τα "διαχειρίζονται" με αμφίβολα αποτελέσματα κάποιοι "μάνατζερ" γραφειοκράτες σε ένα μέρος που λέγεται "Βατικανό Records", που δεν έχει μεγάλη διαφορά με αυτό που έκαναν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι την εποχή που έζησε ο δικός μου ροκ σταρ.
------------------------------------------------------
Το παρόν κείμενο είναι μια υπέρ - απλουστευμένη απόδοση ορισμένων σκέψεων αναφορικά με την πίστη. Δεν είναι αφοριστικό, ούτε θα ήθελε ποτέ να προσβάλει τις θρησκευτικές αρχές κανενός και αν κάποιος από τους αναγνώστες θεωρεί την παρομοίωση του Ιησού με "ροκ σταρ" - όπως την χρησιμοποίησα - προσβλητική, του ζητώ συγνώμη. Σκοπός μου δεν ήταν αυτός. Γράφτηκε για να προσπαθήσω να μεταφέρω με έναν πιο "απλοϊκό" τρόπο ότι η "πίστη" δοκιμάζεται, όταν ο ίδιος δοκιμάζεσαι. Όταν είσαι Χριστιανός και σε ρίχνουν στα λιοντάρια. Όταν ξεκινάς επανάσταση και το λάβαρο σου έχει επάνω του το σταυρό. Όταν είσαι στο Κούγκι και πατάς το κουμπί. Όταν είσαι ο μοναδικός παπάς σε τέσσερα(!) χωριά και ξεκινάς με το γαϊδουράκι ώρες πριν, για μη χάσει κανένα χωριό την Aνάσταση.Ο δικός μου ροκ σταρ, μου έμαθε να τον έχω μέσα μου, να κάνω ότι θέλω, όπως θέλω. Ακόμα και λάθη - και μαλακίες - και αυτός θα με συγχωρέσει. Αρκεί να το θέλω. Αυτό για μένα είναι ροκ. Να πάω στην Εκκλησία 23.57 και 00.10 να τρώω μαγειρίτσα είναι απλά ΠΑΣΟΚ. Sorry κιόλας δηλαδή...
Καλό Πάσχα και Jesus Christ Super Star!
[s] edit - προσαρμογή: Πάσχα 2025