Ο δικός μου ροκ σταρ..
The King has left the building
Είναι ο ήρωας μου.
Ο πιο μεγάλος «Ροκστάρ» που υπήρξε ποτέ.
Έζησε σαν ροκσταρ, λατρεύτηκε σαν ροκσταρ και πέθανε σαν ροκσταρ.
Η ιστορία της απίθανης ζωής του ξεκίνησε κάπου στην Μέση Ανατολή,
έναν πολύπαθο τόπο που από τότε μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει και
πολλά πράγματα και που ακόμα ταλαιπωρείται από τους ίδιους της τους κατοίκους.
Ο ήρωας μου είχε «άστρο» από μικρός. Όχι όπως το λέμε μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά.
«Ανακαλύφθηκε» από τρεις «διάσημους» headhunters της εποχής, όταν ένα άστρο στον
ουρανό τους έδειξε τον δρόμο να τον βρουν.
Οι τρεις Μάγοι υποκλίθηκαν μπροστά στο πρώτο «παιδί θαύμα» του κόσμου και
το έλουσαν με δώρα. Οι γονείς του όμως που ήταν ταπεινοί άνθρωποι και δεν
γνώριζαν πολλά τον κράτησαν κοντά τους και τον μεγάλωσαν με αγάπη.
Τον βαφτίσανε Μανώλη και ο πατέρας του ενας φτωχος ξυλουργος παρόλο που
γνώριζε ότι δεν ήταν ο πραγματικός του πατέρας τον μεγάλωσε και τον αγάπησε σαν
δικό του παιδί. Δεν γνωρίζουμε πολλά για την παιδική του ηλικία.
Η ιστορία τον «ξανά εμφανίζει» πολλά χρόνια αργότερα σε μεγαλύτερη ηλικία
όταν πια είχε φύγει από το «Πατρικό» και σαν νέος «έψαχνε» τον δρόμο του.
Κάπου εκεί «μπαίνει» στην ζωή του μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της εποχής,
ένας κατατρεγμένος άνθρωπος που από πολλούς θεωρείτο τρελός και λίγο luben.
Ο γνωστός σε εμάς ως Ιωάννης ο Βαπτιστης λειτούργησε σαν μέντορας στον ήρωα μου
και ήταν αυτός που σε μια σεμνή τελετή στον Ιορδανη ποταμό του έδωσε το όνομα με το
οποίο τον γνωρίζουμε. Σε αυτή την κομβική στιγμή όταν ο Μανώλης βαπτίστηκε Ιησούς
άλλαξε η ιστορία του κόσμου. Ο ήρωας μου δεν επεδίωξε ποτέ ούτε φήμη, ούτε δόξα,
ούτε πλούτη. Το μόνο που ήθελε ήταν να διδάξει την αγάπη. Ο λόγος του ήταν διαφορετικός, καινούργιος, όμορφος, ήταν σαν να μιλούσε
κάποια καινούργια «αργκό» με πολλές «άγνωστες λέξεις» όπως
«αγαπάτε αλλήλους» και «αγάπα τον έχθρο σου σαν τον πλησίον σου».
Ο κόσμος που μέχρι τότε ήξερε μόνο το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και
«οδόντας αντί οδόντος» δεν είχε ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Ήταν μαγικό.
Ήταν ανατρεπτικό. Ο κόσμος τον λάτρεψε αμέσως, όλοι ηθελαν να τον γνωρίσουν.
Ακόμα και οι πλούσιοι της εποχης που δεν τους έλλειπε τίποτα
τον καλούσαν στο σπίτι τους να ακούσουν το κυριγμα του και
κρεμόντουσαν από τα χείλη του. Ο ηρωας μου δεν ξεχώρισε ποτέ κανέναν
και δεν είπε ποτέ όχι σε κανέναν.
Θα μπορούσε να είχε ότι ήθελε. Πλουτη,γυναίκες, δύναμη, τα πάντα.
Σαν αυθεντικος «ροκσταρ» ομως προτιμούσε να περνάει τον χρόνο του
με το entourage του, δώδεκα πολύ διαφορετικους μεταξύ τους ανθρωπους
που μερικους από αυτους θα μπορουσες και να τους πεις «ψιλό ρεμάλια»
και με μια γυναίκα «αμφιβόλου ηθικης», μια δακτυλοδεικτούμενη που όλοι
την περιφρονούσαν. Στα μάτια του ήρωα μου ομως αυτή η γυναίκα ήταν καθαρή,
αγνή και αμόλυντη γιατί μπορούσε να δει την ψυχή της και όχι την εικόνα της.
Να νοιώσει με σεβασμό σαν ανθρωπος και όχι σαν Θεος το μεγαλείο μιας γυναικας
που στη ζωή της έχει ζήσει τον εξευτελισμό πολλακις να πέφτει στα πόδια του
να τα πλύνει και να τα στεγνώσει με τα μαλλιά της επειδή για πρώτη φορά
στην ζωή της καποιος της χάρισε αγάπη χωρις αντάλλαγμα.
Ο ηρωας μου ομως έβλεπε μόνο την αγάπη που είχαν μέσα τους
και όχι τα ανθρώπινα ελλατωματα τους. Ήξερε μόνο να αγαπά και να συγχωρεί.
Έζησε σαν «χιππυς» 2000 χρόνια πριν τους χιππυδες.
Όπου εμφανιζόταν ήταν πάντα “sold out “. Τάραξε το κατεστημένο.
Δημιούργησε Παγκόσμια υστερία και λέω Παγκόσμια γιατί το όνομα του
έφτασε μέχρι την Ρώμη και τότε η Ρώμη ήταν ο κόσμος όλος.
Αν όλο αυτό δεν είναι «Ροκ» τότε τι είναι;
Οι εξουσίες φοβήθηκαν.
Ποιος είναι αυτός ο ρακένδυτος που όλοι αποκαλούν Βασιλιά;
Ποιος είναι αυτός που υπόσχεται «αιώνια ευτυχία» και που την χαρίζει δωρεάν;
Ποιος είναι αυτός που χαλάει την πιάτσα;
Ο ηρωας μου, ο πρωτος καταραμένος ροκ σταρ της Ιστορίας
«εμφανίστηκε» για τελευταία φορά στον Γολγοθά.
Opening act ήταν δυο άγνωστοι «πρωτοεμφανιζόμενοι» ληστές.
Ο ηρωας μου όμως ακριβώς επειδή ήταν ροκσταρ τους αντιμετώπισε
σαν ομοίους του και «μοιράστηκε» την σκηνή μαζί τους.
Μετά τον θάνατο του το έργο του κύριχτηκε απαγορευμένο
και οι οπαδοί του δημιούργησαν την πρώτη underground σκηνή.
Σαν αυθεντικός ροκσταρ ούτε καλός επιχειρηματίας ήταν ούτε άφησε γραπτή διαθήκη.
Η «περιουσία» του τα διδάγματα του δηλαδή πέρασε εξ αδιεραιτου στους μαθητές του
οι οποίοι έγραψαν τα Ευαγγέλια αλλά οι άνθρωποι επειδή ξέχασαν ότι ο Ιησούς
μιλούσε μόνο για αγάπη παρερμήνευσαν τα γραπτά
με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν διχόνοιες, διχογνωμίες, σχίσματα, αιρέσεις κτλ.
Τα δε «πνευματικά δικαιώματα» του έργου του τα «διαχειρίζονται»
με αμφίβολα αποτελέσματα κάποιοι γραφειοκράτες σε ένα μέρος που λέγεται Βατικανο
που δεν έχει μεγάλη διαφορά με αυτό που έκαναν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι
την εποχή που έζησε ο ηρωας μου.
Ο δικός μου ροκ σταρ.
Το άρθρο αυτό είναι μια υπέρ απλουστευμένη απόδοση
ορισμένων σκέψεων μου αναφορικά με την Πίστη.
Δεν είναι αφοριστικό ούτε θα ήθελα ποτέ να προσβάλω τις θρησκευτικές αρχές κανενός
και αν κάποιος από τους αναγνώστες θεωρεί την παρομοίωση του Ιησού με Ροκ σταρ
όπως την χρησιμοποίησα προσβλητική του ζήτω συγνώμη. Σκοπός μου δεν ήταν αυτός.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε περίοδο Lockdown με τις εκκλησίες κλειστές
και σκοπός μου ήταν να προσπαθήσω να μεταφέρω με έναν πιο «απλοϊκό» τρόπο
ότι η «πίστη» δοκιμάζεται όταν ο ίδιος δοκιμάζεσαι.
Όταν είσαι Χριστιανός και σε ρίχνουν στα λιοντάρια.
Όταν ξεκινάς επανάσταση και το λάβαρο σου έχει επάνω του το Σταύρο.
Όταν είσαι στο Κουγκι και πατάς το κουμπί.
Όταν είσαι ο μοναδικός Πάπας σε τέσσερα χωριά και
ξεκινάς με το γαϊδουράκι στις οχτώ για μη χάσει κανένα χωριό την ανάσταση.
Lockdown και σαχλαμάρες. Ο ηρωας μου τα ακούει αυτά και γελάει.
Ο ηρωας μου μου έμαθε να τον έχω μέσα μου, να κάνω ότι θέλω, όπως θέλω.
Ακόμα και λάθη και μαλακιες και αυτός θα με συγχωρέσει.
Αρκεί να το θέλω.
Αυτό για μένα είναι ροκ.
Να πάω στην Εκκλησία 23.57 και 00.10 να τρώω μαγειρίτσα είναι απλά ΠΑΣΟΚ.
Σορυ κιόλας.
Καλό Πάσχα και Jesus Christ Super Star.
Είναι ο ήρωας μου.
Ο πιο μεγάλος «Ροκστάρ» που υπήρξε ποτέ.
Έζησε σαν ροκσταρ, λατρεύτηκε σαν ροκσταρ και πέθανε σαν ροκσταρ.
Η ιστορία της απίθανης ζωής του ξεκίνησε κάπου στην Μέση Ανατολή,
έναν πολύπαθο τόπο που από τότε μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει και
πολλά πράγματα και που ακόμα ταλαιπωρείται από τους ίδιους της τους κατοίκους.
Ο ήρωας μου είχε «άστρο» από μικρός. Όχι όπως το λέμε μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά.
«Ανακαλύφθηκε» από τρεις «διάσημους» headhunters της εποχής, όταν ένα άστρο στον
ουρανό τους έδειξε τον δρόμο να τον βρουν.
Οι τρεις Μάγοι υποκλίθηκαν μπροστά στο πρώτο «παιδί θαύμα» του κόσμου και
το έλουσαν με δώρα. Οι γονείς του όμως που ήταν ταπεινοί άνθρωποι και δεν
γνώριζαν πολλά τον κράτησαν κοντά τους και τον μεγάλωσαν με αγάπη.
Τον βαφτίσανε Μανώλη και ο πατέρας του ενας φτωχος ξυλουργος παρόλο που
γνώριζε ότι δεν ήταν ο πραγματικός του πατέρας τον μεγάλωσε και τον αγάπησε σαν
δικό του παιδί. Δεν γνωρίζουμε πολλά για την παιδική του ηλικία.
Η ιστορία τον «ξανά εμφανίζει» πολλά χρόνια αργότερα σε μεγαλύτερη ηλικία
όταν πια είχε φύγει από το «Πατρικό» και σαν νέος «έψαχνε» τον δρόμο του.
Κάπου εκεί «μπαίνει» στην ζωή του μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της εποχής,
ένας κατατρεγμένος άνθρωπος που από πολλούς θεωρείτο τρελός και λίγο luben.
Ο γνωστός σε εμάς ως Ιωάννης ο Βαπτιστης λειτούργησε σαν μέντορας στον ήρωα μου
και ήταν αυτός που σε μια σεμνή τελετή στον Ιορδανη ποταμό του έδωσε το όνομα με το
οποίο τον γνωρίζουμε. Σε αυτή την κομβική στιγμή όταν ο Μανώλης βαπτίστηκε Ιησούς
άλλαξε η ιστορία του κόσμου. Ο ήρωας μου δεν επεδίωξε ποτέ ούτε φήμη, ούτε δόξα,
ούτε πλούτη. Το μόνο που ήθελε ήταν να διδάξει την αγάπη. Ο λόγος του ήταν διαφορετικός, καινούργιος, όμορφος, ήταν σαν να μιλούσε
κάποια καινούργια «αργκό» με πολλές «άγνωστες λέξεις» όπως
«αγαπάτε αλλήλους» και «αγάπα τον έχθρο σου σαν τον πλησίον σου».
Ο κόσμος που μέχρι τότε ήξερε μόνο το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και
«οδόντας αντί οδόντος» δεν είχε ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Ήταν μαγικό.
Ήταν ανατρεπτικό. Ο κόσμος τον λάτρεψε αμέσως, όλοι ηθελαν να τον γνωρίσουν.
Ακόμα και οι πλούσιοι της εποχης που δεν τους έλλειπε τίποτα
τον καλούσαν στο σπίτι τους να ακούσουν το κυριγμα του και
κρεμόντουσαν από τα χείλη του. Ο ηρωας μου δεν ξεχώρισε ποτέ κανέναν
και δεν είπε ποτέ όχι σε κανέναν.
Θα μπορούσε να είχε ότι ήθελε. Πλουτη,γυναίκες, δύναμη, τα πάντα.
Σαν αυθεντικος «ροκσταρ» ομως προτιμούσε να περνάει τον χρόνο του
με το entourage του, δώδεκα πολύ διαφορετικους μεταξύ τους ανθρωπους
που μερικους από αυτους θα μπορουσες και να τους πεις «ψιλό ρεμάλια»
και με μια γυναίκα «αμφιβόλου ηθικης», μια δακτυλοδεικτούμενη που όλοι
την περιφρονούσαν. Στα μάτια του ήρωα μου ομως αυτή η γυναίκα ήταν καθαρή,
αγνή και αμόλυντη γιατί μπορούσε να δει την ψυχή της και όχι την εικόνα της.
Να νοιώσει με σεβασμό σαν ανθρωπος και όχι σαν Θεος το μεγαλείο μιας γυναικας
που στη ζωή της έχει ζήσει τον εξευτελισμό πολλακις να πέφτει στα πόδια του
να τα πλύνει και να τα στεγνώσει με τα μαλλιά της επειδή για πρώτη φορά
στην ζωή της καποιος της χάρισε αγάπη χωρις αντάλλαγμα.
Ο ηρωας μου ομως έβλεπε μόνο την αγάπη που είχαν μέσα τους
και όχι τα ανθρώπινα ελλατωματα τους. Ήξερε μόνο να αγαπά και να συγχωρεί.
Έζησε σαν «χιππυς» 2000 χρόνια πριν τους χιππυδες.
Όπου εμφανιζόταν ήταν πάντα “sold out “. Τάραξε το κατεστημένο.
Δημιούργησε Παγκόσμια υστερία και λέω Παγκόσμια γιατί το όνομα του
έφτασε μέχρι την Ρώμη και τότε η Ρώμη ήταν ο κόσμος όλος.
Αν όλο αυτό δεν είναι «Ροκ» τότε τι είναι;
Οι εξουσίες φοβήθηκαν.
Ποιος είναι αυτός ο ρακένδυτος που όλοι αποκαλούν Βασιλιά;
Ποιος είναι αυτός που υπόσχεται «αιώνια ευτυχία» και που την χαρίζει δωρεάν;
Ποιος είναι αυτός που χαλάει την πιάτσα;
Ο ηρωας μου, ο πρωτος καταραμένος ροκ σταρ της Ιστορίας
«εμφανίστηκε» για τελευταία φορά στον Γολγοθά.
Opening act ήταν δυο άγνωστοι «πρωτοεμφανιζόμενοι» ληστές.
Ο ηρωας μου όμως ακριβώς επειδή ήταν ροκσταρ τους αντιμετώπισε
σαν ομοίους του και «μοιράστηκε» την σκηνή μαζί τους.
Μετά τον θάνατο του το έργο του κύριχτηκε απαγορευμένο
και οι οπαδοί του δημιούργησαν την πρώτη underground σκηνή.
Σαν αυθεντικός ροκσταρ ούτε καλός επιχειρηματίας ήταν ούτε άφησε γραπτή διαθήκη.
Η «περιουσία» του τα διδάγματα του δηλαδή πέρασε εξ αδιεραιτου στους μαθητές του
οι οποίοι έγραψαν τα Ευαγγέλια αλλά οι άνθρωποι επειδή ξέχασαν ότι ο Ιησούς
μιλούσε μόνο για αγάπη παρερμήνευσαν τα γραπτά
με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν διχόνοιες, διχογνωμίες, σχίσματα, αιρέσεις κτλ.
Τα δε «πνευματικά δικαιώματα» του έργου του τα «διαχειρίζονται»
με αμφίβολα αποτελέσματα κάποιοι γραφειοκράτες σε ένα μέρος που λέγεται Βατικανο
που δεν έχει μεγάλη διαφορά με αυτό που έκαναν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι
την εποχή που έζησε ο ηρωας μου.
Ο δικός μου ροκ σταρ.
Το άρθρο αυτό είναι μια υπέρ απλουστευμένη απόδοση
ορισμένων σκέψεων μου αναφορικά με την Πίστη.
Δεν είναι αφοριστικό ούτε θα ήθελα ποτέ να προσβάλω τις θρησκευτικές αρχές κανενός
και αν κάποιος από τους αναγνώστες θεωρεί την παρομοίωση του Ιησού με Ροκ σταρ
όπως την χρησιμοποίησα προσβλητική του ζήτω συγνώμη. Σκοπός μου δεν ήταν αυτός.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε περίοδο Lockdown με τις εκκλησίες κλειστές
και σκοπός μου ήταν να προσπαθήσω να μεταφέρω με έναν πιο «απλοϊκό» τρόπο
ότι η «πίστη» δοκιμάζεται όταν ο ίδιος δοκιμάζεσαι.
Όταν είσαι Χριστιανός και σε ρίχνουν στα λιοντάρια.
Όταν ξεκινάς επανάσταση και το λάβαρο σου έχει επάνω του το Σταύρο.
Όταν είσαι στο Κουγκι και πατάς το κουμπί.
Όταν είσαι ο μοναδικός Πάπας σε τέσσερα χωριά και
ξεκινάς με το γαϊδουράκι στις οχτώ για μη χάσει κανένα χωριό την ανάσταση.
Lockdown και σαχλαμάρες. Ο ηρωας μου τα ακούει αυτά και γελάει.
Ο ηρωας μου μου έμαθε να τον έχω μέσα μου, να κάνω ότι θέλω, όπως θέλω.
Ακόμα και λάθη και μαλακιες και αυτός θα με συγχωρέσει.
Αρκεί να το θέλω.
Αυτό για μένα είναι ροκ.
Να πάω στην Εκκλησία 23.57 και 00.10 να τρώω μαγειρίτσα είναι απλά ΠΑΣΟΚ.
Σορυ κιόλας.
Καλό Πάσχα και Jesus Christ Super Star.