"Είμαι ο Μόουζες Οντουμπάτζο και είμαι καλά"
- «Νεαρέ, το ξέρεις ότι φωνάζεις πολύ δυνατά και ενοχλείς τους επιβάτες; Μπορώ να δω την κάρτα σου»; - «Όχι, όχι κύριε αστυνομικέ να σας εξηγήσω. Η κάρτα δεν είναι δική μου, αλλά δεν την έκλεψα. Είναι ενός γείτονα μου. Μπορείτε να τον ρωτήσετε. Αλήθεια, σας λέω. Φωνάζω γιατί δοκιμάστηκα σε επαγγελματική ομάδα και μάλλον θα με πάρουν. Να σας δώσω το τηλέφωνο του προπονητή. Σας ορκίζομαι δεν λέω ψέματα». Ο Μόουζες ήταν σίγουρος ότι τον περιμένει μία εξακρίβωση στοιχείων στο τμήμα. Βρισκόταν μόνος στην αποβάθρα του σταθμού Stratford, περιμένοντας το μετρό, αλλά δεν είχε ταυτότητα μαζί του, αλλά μία κάρτα απεριόριστων διαδρομών που δεν ήταν στο όνομα του και φώναζε σε ένα κινητό που ήταν αμφίβολο αν ήταν δικό του. Θα μπορούσε να είναι μία ακόμα περίπτωση παραβατικού ανηλίκου που τριγυρνούσε στις αποβάθρες ψάχνοντας για «θύματα», αλλά δεν ήταν έτσι. Η ιστορία του ήταν αληθινή. Δεν πήγε ποτέ στο τμήμα. Και το καλύτερο; Η Λέιτον Όριεντ είχε δεχθεί να τον εντάξει στις ακαδημίες της σε ηλικία 1...